PRZEWODNIK ŚWIĘTOKRZYSKI, GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE,
INFORMATOR TURYSTYCZNY.NAJCIEKAWSZE MIEJSCA. SZLAKI TURYSTYCZNE. OCHRONA PRZYRODY.
   
  Przewodnik świętokrzyski
  Informator turystyczny
 

ATRAKCJE TURYSTYCZNE KOŃSKICH I OKOLIC



Północno - zachodnia część Gór Świętokrzyskich.Ziemia Konecka obfituje w liczne ślady dziedzictwa kulturowego. Bogata przeszlość pozostawiła po sobie wiele zabytków architektury sakralnej, dworskiej. Region konecki to  potęga tradycji przemysłu metalurgicznego. Do dziś zachowały się kuźnice wodne, walcownie,  "fabryki żelazne" z  budynkami przyzakładowymi oraz urządzeniami służącymi do produkcji i wyrobu stali.

ZESPÓŁ PAŁACOWO OGRODOWY W KOŃSKICH

Wyjątkowy i urzekający zespół pałacowy wraz z przyległym parkiem należy do jednych z najciekawszych zespołów pałacowo ogrodowych w Polsce.
Został wzniesiony przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego w latach czterdziestych XVIII wieku. Zaprojektowano wówczas i wybudowano pozostałe do dziś dwa prostokątnne skrzydła pałacowe, o kształcie ćwierć elipsy, zakończone pawilonami. Budynki skrzydeł są parterowe, nakryte dachami dwuspadowymi, bezstylowe po przebudowie w XIX wieku.
Do najciekawszych zabytków Zespołu Pałacowo - Ogrodowego należą: Oranżeria Egipska, Glorietta, Świątynia Grecka, Domek Wnuczętów, trzy zabytkowe bramy wjazdowe, pawilony o kształcie ćwierćelipsy.

ORANŻERIA EGIPSKA

Osobliwy i wyjątkowy  zabytek rzadkiego w Polsce egiptyzującego nurtu architektury. W naszym kraju zachowały się tylko dwa tego typu obiekty: Świątynia Egispka w północnej części Parku Łazienkowskiego w Warszawie oraz Oranżeria w Końskich.

Konecka Oranżeria
została wybudowana w latach 1825 - 1830. Opisując ten zabytek, trzeba wspomnieć o jego twórcy. Projektantem był słynny architekt włoski Francesco Maria Lanci (1799 - 1875). Francesco kończąc budowę koneckiej „Egipcjanki” miał 31 lat, był absolwentem Akademii Świętego Łukasza w Rzymie. Gruntownie przestudiował 24 tomowe dzieło „Opisanie Egiptu”, będące zbiorem badań  architektury i kultury egipskiej dokonanej przez 150 naukowców, którzy brali udział  w wyprawie Napoleona do Egiptu w 1789 roku. Zaczerpnięte wzorce i motywy wykorzystał przy projektowaniu Oranżerii - Świątyni Egipskiej w Końskich. Zaprojektował wiele innych ciekawych budowli w Polsce: Zamek w Dzikowie, Międzyrzecu Podlaskim, „Yellow Inn” – budynek ambasady włoskiej w Warszawie, pracował przy modernizacji złotej kaplicy przy poznańskiej katedrze. Całe swoje życie spędził w Polsce, gdzie umarł w Warszawie 12 listopada 1875 roku.
Budynek Oranżerii został wzniesiony w zachodniej części parku, zorientowany dłuższą osią w kierunku wschód - zachód. Ma wymiary 54,75 m x 7,25 m. Pośrodku byłej oszklonej elewacji południowej znajduje się wejście główne, ozdobione niszami, egiptyzującym gzymzem, płaskorzeźbą i pseudohieroglifami. Arkadowe fasady wsparte są podporach zwieńczonych palmowymi kapitelami. Elewacja wschodnia i zachodnia mają konstrukcje pylonów (słupów) w niszach których znajdują się posągi siedzących faraonów.
Dziś w Oranżerii mieści się Miejsko Gminny Dom Kultury. Za czasów Małachowskich i Tarnowskich bydynek pełnił funkcję gospodarczą. Znajdowała się tutaj cieplarnia, w której uprawiano rośliny ozdobne.



Fot.  1 Oranżeria egipska w Końskich. Elewacja południowa z ozdobnym wejściem.


Fot. 2 Oranżeria egipska w Końskich. Rycina z XVIII wieku. Źródło: www.egiptologia.pl


Fot. 3 Posąg Faraona w zachodnim pylonie Oranżerii Egipskiej.


KOLEGIATA P. W. ŚWIĘTEGO MIKOŁAJA

" Kolegiata Św. Mikołaja. Od romanizmu po neogotyk. Jedna z najstarszych świątyń Województwa Świętokrzyskiego. Skrywa w sobie wiele romańskich detali architektonicznych. Jest grubą ksiegą historii Ziemi Koneckiej, z którą warto się zapoznać...."

Pierwszy romański kościół był fundowany przez biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża w 1220 roku. Wybudowany był z bloków piaskowcowych " z ciętego (w prostokąty) ciosu, wielkim kosztem."
Światynia późnogotycka, wybudowana w 1520 roku od nowa po pożarze  w 1492 roku. Kościół jednonawowy, zorientowany. Wybudowany z ciosów paskowcowych. Według inwentarza przeprowadzonego w 1891 roku  bryła kościoła miała następujące wymiary: 24,8 m długości, 12,4 m szerokości, o wysokości 7,7 metra.
W latach 1902 - 1905 kosciół zostaje przebudowany według projektu Wacława Popławskiego. Świątynia została wzbogacona o nową wieżę o wysokości 40m z trzema dzwonami, zachodnią cześć nawy oraz szczyty pomiędzy nawą a prezbiterium, fasadami: zachodnią i wschodnią. Wymiary obecnej rozbudowanej budowli wynoszą 47,42x14,26x9,6m, powierzchnia kościoła wynosi 490 m kw.
Całkowity koszt przebudowy wyniósł 26593 rubli i był dotowany przez parafian.

Obecny wygląd i wystrój kościoła pochodzi z renowacji kościoła w latach 1905- 1910. Jest to świątynia jednonawowa, zorientowana. Z terakotową posadzką oraz kasetonowym suficie(brak sklepień). Wyjątkiem jest przepiękne, rzadkie w Polsce sklepienie gwiaździste w prezbiterium światyni. Okna witrażowe.
Ukryte skarby wmurowane w kościelne ściany
Nad bocznymi drzwiami w fasadzie południowej znajduje się unikatowy romański płaskorzeźbiony kamienny tympanon z I połowy XIII wieku  w formie półkolistego ornamentu wokół krzyża.
Pod nim łaciński napis: kościół Św. Mikołaja odbudowany na nowo w 1122 roku.* z treści napisu wynika, że wkradła się tu pewna nieścisłość. Tympanon ten najprawdopodobniej został przeniesiony z starszej świątyni wybudowanej w południowej części Końskich "Kościółki", fundowanej przez biskupa Radosta w drugiej dekadzie XII wieku.
Na południowej fasadzie na wysokości prezbiterium znajduje się następny ciekawy zabytek kolegiaty. Zachowany zegar słoneczny z 1621 roku. Tam również jest wyryty napis pamięci księdza Stanisława Modrzewskiego.
Warto zwrócić uwagę na zewnętrzne ściany wieży, gdzie znajdują się płyty z herbami Rawicz, Odrowąż i Leliwa oraz łaciński napis majuskułowy. Płyty te pochodzą z wcześniejszego kościoła.


Fot. 4 Wnętrze kościoła p.w. Świętego Mikołaja w Końskich. Sufit kasetonowy zastępuje sklepienia nawy.

Wyposażenie wnętrza:

Chór z 17 - głosowymi organami A. Homana,
Dwa boczne kamienne ołtarze z XVIII wiecznymi płótnami, marmurowa chrzcielnica.
Płyta funeralna Hieronima Koneckiego z 1564 roku umieszczona w pobliżu ołtarza głównego. Wykonany w piaskowcu, przedstawia płaskorzeźbioną postać rycerza. W zwieńczeniu trójkątny szczyt z herbem Odrowąż w kartuszu.
Epitafia ( napis na pomniku lub nagrobku upamietniającgo zmarłego):
Anny Kempickiej z 1652 roku, Anny z Sumina Sierakowskiej z 1672 roku, Kanclerza Jana Małachowskiego z 1762 r. Jest to marmurowa, rokokowa płyta z dwiema rzeźbionymi postaciami alegorycznymi po bokach, zwieńczonej alabastrowym popiersiem zmarłego w bogatym obramieniu z puttami.


Fot.  5  Kościół Św. Mikołaja w Końskich. Widok na 40 m wieżę od strony wschodniej.Charakterystyczne gotyckie szkarpy oraz szczyty między nawą a prezbiterium.


RYNEK W KOŃSKICH
Zwany Placem Kościuszki od usytuowanego pośrodku Pomnika Tadeusza Kosciuszki z 1917 roku.
Rynek ma kształt wydłużonego prostokąta w kierunku osi wschód - zachód. Od północy rynek zamyka ulica Piłsudskiego, od południa Księdza Granata.Plac ten jest podzielony na dwa kwartały drogą łączącą ulicę Piłsduskiego z ulicą Księdza Granata. Przyczyniło sie to do powstania dwóch części: jednej w kształcie trójkąta( zachodnia część), będąca przykładem rozwidlenia traktu komunikacyjnego przebiegającego z Łodzi do Skarżyska Kamiennej oraz  drugiej przykościelnej w kształcie nierównomiernego czworokąta. Z naroży rynku wybiegają ulice w kierunku wchód - zachód. Ulice Łazienna, Pocztowa, Hubala  oraz Warszawska nie krzyżują się dokładnie na narożach Placu Kościuszki.
ZABUDOWA RYNKU
Po uzyskaniu praw miejskich przez Końskie 30 grudnia 1748 roku nastąpił przypływ ludności mieszczańskiej i rzemieślniczej do Końskich. Zostają zabudowane  dłuższe pierzeje: północna oraz południowa. Rynek był otoczony przez dwadzieścia kamiennych piętrowych domów. Wraz ze wzrostem dochodów mieszkańców kamienic Rynku wybudowane zostały dwukondygnacyjne domy z kamienia i cegły.( połowa XIX w, XXw). Do dziś zachowały się piętrowe,  kamienice z kamiennymi portalami wjazdowymi, sklepionymi bramami  oraz wydłużonymi podwórkami.
FUNKCJE RYNKU
Plac Kościuszki jest sercem Końskich, jest centralnym miejscem, gdzie spotykają się Konecczanie. Zwarta zabudowa pełni funkcę handlowo - mieszkalną. Na parterze zlokalizowane są siedziby zakładów usługowych, wyższe kondygnacje  są zamieszkane. To tutaj organizowane są uroczystości związane z historycznymi wydarzeniami mającymi miejsce w Końskich. 11 listopada 2008 w ramach obchodów 90 - lecia uzyskania niepodległosci przez Polskę  na rynku zorganizowano rekonstrukcję historyczną, ukazujaca epizody z okresu I Wojny Światowej.
Położony w północnej części rynku Kościół pw. Świętego Mikołaja i Wojciecha jest miejscem spotkań parafian.


Fot. 6 Insenizacja historyczna na koneckim rynku z dnia 11.11.2008. Wykorzystane zdjęcie pochodzi ze strony int. UM Końskie.


Fot. 7 Północna pierzeja rynku koneckiego. Ulica Piłsudskiego 18. Brama wjazdowa z ozdobnym portalem
             


MUZEUM STAROPOLSKIEGO OKRĘGU PRZEMYSŁOWEGO W SIELPI WLK
   
    Zakład w Sielpi  Wlk, którego wizytówką jest  koło o średnicy 8,5 m wybudowano z inicjatywy księdza Stanisława Staszica w 1841 roku. Powstały wtedy zakłady walcowni, pudlingarni i fryszerni. Wybudowano również 18 domków robotniczych. Energia do zakładu była dostarczana przez koło napędzane spiętrzonymi wodami rzeki Czarnej wpływającymi do zakładu  kanałem o długości 8 metrów.
    Był w to  najnowocześniejszy zakład tego typu w Polsce i Europie Środkowej w XIX wieku. Zakład pracował bez przerwy do 1921 roku, wtedy to zaniechano produkcji stali tradycyjną metodą. W 1935 roku Muzeum Przemysłu i Techniki w Warszawie zorganizowało tutaj Oddział Zabytków Sztuki Inżynierskiej Zagłębia Staropolskiego.
     Zachowała się hala dawnej walcowni i pudlingarni oraz ujęcie wodne w skład którego wchodzą: groble, kanał, śluza i upusty. W środku muzeum znajduje się wiele cennych maszyn i urządzeń. Są to między innymi:
Koło zamachowe, dmuchawa parowa z XIXw, maszyna parowa z 1858 roku( jedna z najstarszych w Polsce), tokarka kołowa z Derby, strugarka podłużna, wiertarka promieniowa. Maszyny te są uruchamiane na każde życzenie zwiedzających.
Nieznane słowa
Fryszernia  -  zakład przerobu surowizny poprzez przetapianie w ogniskach, oraz prymitywnych piecach zwanych fryszerkami, kucie wielkimi młotami na żelazo sztabowe.
Pudlingarnia - Unowocześniona "fryszernia". Zakład w którym występuje proces pudlarski, czyli "świeżenie" surówki żelaza, przeprowadzanego w piecach płomiennych zwanych piecami pudlarskimi opalanych węglem.  Pierwszy piec pudlarski wybudowano w Anglii w 1784 roku. Jego twórcą był Henry Cort. W jednym piecu w ciągu jednodniowego wytopu można było pozyskac około 500 ton ciekłej stali.Proces ten ma na celu oczyszczenie surówki z domieszek węgla, krzemu i manganu za pomocą utleniania. Z trzech piecy pudlingowych utrzymywano taką wydajność, jak z około 20 fryszerskich.
Muzeum jest otwarte: wtorek - niedziela w godzinach 9:00 - 12:00 oraz 13:00 - 17:00.
Dojazd:
Z Końskich trasą 728, 13 km od Końskich.
Z Kielc trasą 74 do miejscowości Barak, skręt na Końskie(droga nr 728). Po przejechaniu 4 km skręcamy w lewo.



Fot. 8  Zachowane koło zamachowe o średnicy 8,5 metra w Muzeum Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego w Sielpi Wielkiej koło Końskich.


Zespół klasztorny Bernardynów w Kazanowie, w skład którego wchodzą: kościół parafialny z XVII wieku, dzwonnica murowana, klasztor z XVII wieku, ogrodzenie z bramkami i drewniana plebania z 1925 roku.


Fot. 09  Fasada kościoła bernardyńskiego w Kazanowie

Zamek w Modliszewicach z XVI wieku,
Opis zabytku:
Dwór w Modliszewicach wybudowany na fundamentach starego średniowiecznego dworu ulokowany jest na sztucznej wyspie otoczonej fosą. Pełnił funkcję  nowożytnego pałacyku oraz siedziby obronnej.
Bastejowe Foralicjum Szlacheckie zostało wybudowane na planie prostokąta o wymiarach 11x27 m, jest to budowla dwukondygnacyjna zbudowana z kamienia oraz cegły na fundamencie z łamanego wapienia.
Do dworu wchodziło się wachlarzowatymi schodami od strony północnej. Wejście zlokalizowane było na wysokości pierwszej kondygnacji nad trójarkadowym ryzalitem, stycznym do basteji północno zachodniej. Według zamierzeń architekta trój arkadowy ryzalit - ganek miał pełnić funkcję krużganków.
W narożach budynku wybudowano dwie cylindryczne piętrowe wieże - basteje nakryte dachem. Zbudowane są w dolnej części z kamienia w górnej z cegły. Na wysokości pierwszego piętra znajdują się trzy okna szczelinowe, nad nimi trzy małe okrągłe okna, o wyprofilowanych brzegach.
Basteje pełniły typowo funkcję dekoracyjną i estetyczną.
Nad trójarkadowymi krużgankami na wysokości pierwszego piętra znajduje się pięć otworów okiennych rozmieszczonych nierównomiernie w układzie trzy na dwa.Między trzecim a czwartym oknem znajduje się nisza w której było wejście do dworu prowadzące z wachlarzowatych schodów.Nad drzwiami można zauważyć łacińską inskrypcję będącą wierną kopią inskrypcji z Zamku na Wawelu.
Zwraca uwagę bogate zdobienie kamiennych obramień okiennych,znajdujacych się w niszach - otworach północnej elewacji budynku. Świadczy to o typowej renesansowej dekoracji okiennej.
W latach trzydziestych XVII wieku dobudowano w północnej części wyspy piętrowy budynek bramny. Na parterze znajduje się przelot bramny ze strzelnicami kluczowymi, na piętrze znajduje się cztery okna o orientacji pionowej z sześcioma kwaterami. Obramienia okien są kamienne i profilowane. Wnęki okienne są we wszystkich ścianach budynku bramnego. 

Brama jest ozdobiona kamiennym portalem wejściowym, w naczółku którego znajduje się herb Łada ( Lipskich).
Historia budowli
Zamek został wybudowany w XIV wieku przez Odrowążów. Obecny wygląc dwór zawdzięcza Andrzejowi Dunin Modliszewskiemu, który w końcu XVI wieku wybudował renesansowy dwór o charakterze obronnym na miejscu starego zamku Odrowążów. Na początku XVII wieku zamek nabył Jan Lipski, póżniejszy prymas Polski. On to dobudował piętrowy budynek bramny i otoczył dwór murem obwodwym. W I połowie XVIII wieku dwór przeszedł we władanie rodu Małachowskich, którzy dobudowali przyległy budynek zwany kuźnią. Koniec XIX wieku zamek został sprzedany Tarnowskim, którzy nie przeprowadzili żadnych prac remontowych.
W czasie II Wojny Światowej w Modliszewicach miał siedzibę niemiecki zarządca Fittig, który został zlikwidowany przez dowódcę II Zgrupowania Partyzanckiego Waldemara Szwieca "Robota" w czasie spektakularnej akcji   w 1943 roku.
W latach 1983 - 1985 odbudowano budynek bramny oraz Kużnię. W latach dziewięćdziesiątych rozpoczęto remont dworu, ale ze względu na brak środków finansowych zaniechano prac.
Aktualnie zamek w Modliszewicach jest własnością Świętokrzyskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego.

STARA KUŹNICA
Jest unikatowym obiektem dawnej techniki z wyposażeniem zbliżonym do licznych kuźnic wodnych pracujących na Ziemi koneckiej od XVI do XVIII wieku.
Budowa kuźnicy wodnej ściśle była związana z  wynalazkiem najstarszego urządzenia hydrotechnicznego, jakim było koło wodne. Mechanizm ten stosowano w młynach, tartakach, hutach, papierniach oraz kuźnicach.
Kuźnice( zwane rudami lub ferrariami) budowane były w sąsiedztwie kompleksów leśnych, oraz przy wartkich i mających duży spadek rzekach. Woda miała wytwarzać energię niezbędną do procesów przerobu stali.
Zasada funkcjonowania kuźnicy polegała  na odpowiednim założeniu przestrzennym i rozwiązaniom inżynieryjnym.
W Starej Kuźnicy
do dziś zachował się XVII wieczny układ wodny oraz kuźnica z XIX w.
Układ wodny tworzą grobla, która przegradza koryto rzeki Młynkowskiej. Jest to zapora czołowa zbiornika wodnego o pow. 2,1 ha. Drugim elementem tego układu są drewniane urządzenia piętrzące w postaci stawidła z drewnianym korytem prowadzącym wodę na nasiębierne drewniane koło wodne.
Wykorzystany tutaj został innowacyjny jak na tamte czasy pomysł dostosowania przepływu wody do  kuźnicy, w której pracowały młoty ubijające świeżą stal. Stawidła były podnoszone przez prosty system dźwigni naciskowych, obsługiwanych przez kuźnika pracującego wewnątrz zakładu. Młot naciskowy, sprzężony z kołem wodnym poprzez osadzony na wale pierścień zwany "żabą", uderzał jednostajnie w kowadło. Przy obecnej średnicy koła, wału i przekładni pierścienia naciskowego oraz przepływie wody do 30 cm młot uderzał co sekundę.


Fot. 10 Koło wodne, dzięki któremu była możliwa praca młota uderzjącego w kowadło wewnątrz kuźnicy.
Równie cennym obiektem jest sama kuźnica z jej wyposażeniem.
Oprócz wcześniej wymienionego młota naciskowego warto scharakteryzować drewniane miechy skrzynkowe zwane "polskimi". Są one podobnie jak młot poruszane energią wody przenoszoną drewnianą rynną na koło wodne usytuowane wewnątrz kuźnicy. Na jego wieńcu zamocowane dźwignie poruszały naprzemianlegle dwa miechy. To powodowało ciągły dmuch świeżego powietrza bogatego w tlen, katalizującego spalanie i nagrzewanie wsadu surówki żelaza.

Fot. 11 Uruchomione koło wodne usytuowane wewnątrz kuźnicy, poruszało tak zwane miechy polskie.

Zachowały się do naszych czasów inne ciekawe przyrządy i urządzenia: ręczne nożyce do cięcia blachy, kamienny toczak do ostrzenia wyprodukowanych wcześniej narzędzi, obcęgi, szcypce i niepasujący do tego metalowego towarzystwa piec grzewczy:).


Fot. 12 Drewniana rynna przenosząca wodę na koło usytuowane wewnątrz kuźnicy.
Co produkowano w kuźnicy?
urządzenia rolnicze i gospodarcze( siekiery, topory,  lemiesze, okucia, haki, klamry.)
Kuźnica nieprzerwanie pracowała od 1662 do 1957 roku. Na początku XIX wieku była w stanie wyprodukować 28 ton żelaza rocznie.
Obecnie w kuźnicy znajduje się terenowa placówka Muzeum Techniki NOT(Naczelna Organizacja Techniczna). Obiekt ten jest uruchamiany przy okazji imprez kulturalnych(kuźnice koneckie). Dostępny jest także dla zwiedzających o każdej porze roku.
Informacje dla turystów
Kuźnia jest czynna od wtorku do niedzieli przez cały dzień. Obiekt udostępnia p. Niewęgłowski mieszkający w sąsiednim domu. Tel. 041 371 91 87
Dojazd
Z Końskich na Przysuchę, w miejscowości Młynek skręcamy w kierunku Starej Kuźnicy. Po przejechaniu 4 km jesteśmy przy kuźnicy.


KONECKIE CIEKAWOSTKI


Banditen Stadt
Jak to sie mówi: koński czy konecki
Konecka Bawaria
Koneckie Faraony
KZO
Nieproszony gość
Pomnik kaloryfera
Pomykowskie dwururki
Z piekła rodem
Żelazne Kimberley

"Banditen Stadt". Bandyckie Miasto - Pierwsze europejskie miasto, które zostało zajęte przez partyzantów w czasie II Wojny Światowej. Dokonał tego tylko osiemdziesięcio osobowy odział partyzancki AK pod wodzą Waldemara Szwieca "Robota". Wydarzenia zajęcia miasta miały miejsce z 31 sierpnia na 1 września 1943 roku. Po tej spektakularnej akcji Niemcy zaczęli miasto to nazywać Banditen Stadt.
JAK  TO SIĘ MÓWI: KOŃSKI? CZY KONECKI?
Nazwa miasta Końskie kojarzona jest często z koniem. Powoduje to zabawne błędy w odmianie przymiotnika odrzeczownikowego. Wiele osób poza regionu przymiotnik ten odmienia jak "koński".
Powinniśmy wymawiać: konecki ( powiat, maraton, zjazd), konecka ( ulica, młodzież). Jednak w czasach Królestwa Polskiego stosowano przymiotnik koński służący do określenia przynależności do Końskich, np: mieszkaniec powiatu końskiego.
Podobnie się ma do wymowy mieszkańców mieszkających w Końskich. Mówimy o konecczaninie( mieszkaniec Końskich) i o konecczance( mieszkanka Końskich). Na zapytanie skąd pochodzi Konecczanin, Konecczanka - mieszkańcy odpowiedzą zawsze, że pochodzą z KOŃSKICH a nie z KOŃSKIEGO.
Konecka Bawaria
Zachodnia część miasta( kwartał pomiędzy ulicami Gimnazjalną a Piłsudskiego) zwana jest Bawarią. Nazwa pochodzi od
bawarskich kolonizatorów zamieszkujących przedmieścia Końskich od połowy XVIII wieku. Zostali tutaj sprowadzeni  na zaproszenie  kanclerza Jana Małachowskiego.
 
Koneckie Faraony - W  koneckim Zespole Pałacowo - Ogrodowym im. Tarnowskich w pylonach budynku zwanego Egipcjanką znajdują się figury FARAONÓW


Fot. Budynek Egipcjanki. W niszach pylonów znajdują się posągi Faraonów

 
 
KZO - W koneckich zakładach odlewniczych produkuje się włazy do studzienek kanalizacyjnych, które są eksportowane do wielu krajów europejskich. Chodząc po krakowskim rynku pod stopami możemy także ujrzeć włazy z Końskich....

Nieproszony gość - 9 września 1939 roku wieczorem po zdobyciu miasta weszła do Końskich dywizja niemieckiej piechoty wraz ze sztabem 10 Armii gen. von Reichenau. Dzień póżniej pojawił się w celach wizytacji wojska i sztabu Adolf Hitler.

Pomnik kaloryfera - W Stąporkowie, mieście oddalonym około 12 km od Końskich naprzeciwko Domu Kultury możemy zobaczyć jedyny w Polsce pomnik kaloryfera, nawiązujący swoją symboliką do tradycji przemysłu odlewniczego regionu koneckiego. Możemy rzec, że jest to  niekwestionowany polski biegun ciepła.

Pomykowskie dwururki  - W miejscowości Pomyków koło Końskich znajdowała się w XVIII wieku fabryka broni zwana Ruralnią. Założona przez rodzinę Małachowskich. Produkowano w niej "DWURURKI" - słynne dubeltówki w całej Polsce.
Z PIEKŁA RODEM
10 km od Końskich, 2 km od Sielpi znajduje się "piekielna miejscowość" - Piekło. Jest tutaj kilka domów, mieszka około 10 mieszkańców. Do 1830 roku miejscowość ta nosiła nazwę Wasiów. Do I wojny światowej Piekło było centrum gwożdziarskiej produkcji.
Skąd tak diabelska nazwa wsi?
300 metrów od głównej drogi znajdują się skały o wielu przedziwnych i fantastycznych kształtach. Mieszkańcy czasów Średniowiecza pochodzenie tych form wyjasniali tylko w jeden, zrozumiały dla nich sposób: istnienie mocy piekielnych.

To tutaj ktoś widział samego Lucypera, który rozrzucał wielkie głazy, ktoś inny słyszał diabelskie harce i chichoty, byli też i tacy, którzy wchodząc w gąszcz tych skał nigdy juz nie wracali.
Dziś niewiele się zmieniło od czasów Średniowiecza, we wsi mieszka około 10 osób, nocą nikt nie zachodzi w stronę skałek.Zaś przyszli osadnicy wybierają pobliską miejscowość, w której czują się bardzo bezpieczni. Wieś ta ma nazwę NIEBO.
 

Fot. Wjazd do piekielnej miejscowości

"Żelazne Kimberley" - w XVIII i XIX wieku w Górach Świętokrzyskich pozyskiwano na masową skalę rudy żelaza.  W regionie Konecczyzny, gdzie były słabe gleby, zwarte kompleksy leśne rozwinęło się górnictwo, przemysł zwany "żelaznym".
Mieszkańcy skwapliwie skorzystali z darów natury: płytko zalegające pokłady rud żelaza,obfite drzewostany umożliwiające prodkucję węgla drzewnego oraz bliskość wartkich rzek.
Wydobyte żelazo było sprzedawane, spłacano nim długi. Było miarą bogactwa. Nawet chłopi w większości miejscowości regionu odrabiali pańszczyznę nie na polu, lecz przy wydobywaniu rud żelaza, przetwarzaniu ich na stal lub wyrobie węgla drzewnego.
Wiele miejscowości wzięło swoją nazwę od kuźni oraz innych zakładów przemysłu żelaznego, które były początkiem lokalizacji nowych jednostkek osadniczych(wsi). Np., Kuźnica, Drutarnia, Stąporków.
W regionie koneckim można spotkać osoby o nazwiskach nawiązujących do dawnych, świetnych tradycji górniczo - przemysłowych: Stapór, Rudnik, Rurarz, Kuźniak.
Po żelaznym Kimberley pozostały już tylko szlaki, rudnice oraz polany śródleśne po wytrzebionych drzewach.

 
Powrót. Strona Główna

 
  Jesteś 323731 odwiedzający (887455 wejścia) Dziękujemy za odwiedziny strony (C)Jacek Dopieralski. GeoTravel. 2021 Last updated: 01.01.2021  
 
Przewodnik świętokrzyski, przewodnik po Sandomierzu Góry Świętokrzyskie, Sandomierz Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja